Operacja London Bridge to plan działań przewidzianych do realizacji po śmierci królowej Elżbiety II. Pierwotnie opracowany w latach 60. XX w. i aktualizowany kilka razy do roku. Procedury ujęte w planie obejmują instytucje rządowe, kościelne, metropolitarną służbę policji, brytyjskie siły zbrojne oraz media. Niektóre kluczowe decyzje związane z planem zostały podjęte już przez samą królową a część z nich może zostać podjęta tylko przez jej następcę (obecnym następcą tronu jest jej syn, Karol, książę Walii) po jej śmierci.

Prywatny sekretarz królowej będzie pierwszym urzędnikiem (niebędącym członkiem rodziny królewskiej lub zespołu medycznego), który dowie się o śmierci królowej. Jego zadaniem będzie niezwłoczne poinformowanie premiera Zjednoczonego Królestwa o tym fakcie, wygłaszając właśnie frazę „London Bridge is down”. Specjalna komórka Biura Spraw Zagranicznych oraz Wspólnoty, Global Response Centre przekaże tę wiadomość rządom piętnastu innych krajów, których królowa jest głową państwa (tzw. Commonwealth realm) oraz rządom innych państw Wspólnoty Narodów, której jest zwierzchnikiem.

Pierwszymi ośrodkami medialnymi, które dowiedzą się o śmierci królowej będą Press Association oraz BBC poprzez system alarmowania radiowego Radio Alert Transmission System. W studiach komercyjnych stacji radiowych jest umieszczone niebieskie światło, które zapala się tylko wtedy, gdy umrze członek rodziny królewskiej. Po jego zapaleniu dziennikarze mają obowiązek zmienić ton muzyki na bardziej poważną i przygotować się do podania nadchodzącej wiadomości. BBC Two zawiesi zaplanowany program i odda swoją antenę BBC One. BBC News wyemituje wcześniej nagraną sekwencję portretów, podczas których dyżurujący w tym czasie dziennikarze przygotują się do oficjalnego ogłoszenia, zakładając ciemne ubrania (krawaty, garsonki itp.) przygotowane specjalnie do tego celu. „The Guardian” donosi, że „The Times” ma materiały na jedenaście dni żałoby, a ITN i Sky News nieustannie robią próby ogłoszenia jej śmierci, zastępując imię królowej frazą „Pani Robinson”.

Wyznaczone do tego osoby wywieszą komunikat o śmierci monarchy na bramie Pałacu Buckingham. W tym samym czasie na stronie internetowej pałacu pojawi się ten sam komunikat. Członkowie Parlamentu Zjednoczonego Królestwa zostaną wezwani do Londynu. W ciągu kilku godzin po śmierci królowej posłowie mają zebrać się na specjalnym posiedzeniu.

Dzień po śmierci królowej Rada Akcesyjna zgromadzi się w pałacu św. Jakuba, aby oznajmić wstąpienie na tron nowego monarchy. Parlament zbierze się tego samego dnia wieczorem, by złożyć przysięgę wierności nowemu monarsze.

W zależności od miejsca, w którym monarchini umrze, planowane są różne sposoby przetransportowania jej trumny. Jeśli królowa umrze w Szkocji (na przykład w Pałacu Holyrood lub w Zamku Balmoral), trumna najpierw będzie spoczywać w Pałacu Holyrood, następnie zostanie przeniesiona do Katedry św. Idziego w Edynburgu, gdzie odbędzie się nabożeństwo żałobne. Po nabożeństwie trumna zostanie przetransportowana na stację Waverley, skąd pociągiem przewieziona zostanie do Londynu. We wszystkich przypadkach trumna zostanie umieszczona w Sali Tronowej w Pałacu Buckingham. Cztery dni po śmierci królowej zostanie ona przeniesiona do Westminster Hall, w której pozostanie przez kolejne cztery dni.

Pogrzeb państwowy odbędzie się w Opactwie Westminsterskim dziewięć dni po śmierci królowej, po czym jej ciało zostanie pochowane w przygotowanym grobie w kaplicy św. Jerzego na zamku Windsor.