„Poniedziałek. Warszawa. Tramwaj. Do zatłoczonego wagonu wchodzi z wózkiem i dwójką dzieci młoda kobieta o rysach egzotycznych – muzułmanka, pozawijana w chusty, widać ją z daleka.” – zaczyna opowieść Pani Weronika.

„Młodszy chłopiec, na oko dwulatek, płacze, krzyczy, mama nie może go ogarnąć. Myślę sobie – ależ ja jej współczuję, współczuję podwójnie. Nie dosć, że zbiera spojrzenia za strój, to jeszcze zbiera spojrzenia za „złą matkę”. Wiecie, te wymowne chrząknięcia – „no niech pani coś z nim zrobi”, „co to za matka, własnego dziecka nie może uspokoić” i tym podobne, kiedy to matkę zalewa zimny pot i wie, że sobie nie radzi z sytuacją, a cały świat gotów ją ukamienować. Znam to uczucie! A więc stoję i współczuję, nie mając pomysłu jak jej pomóc, ludzie się rozglądają, starsze panie, Matki Polki Doświadczone, zaczynają chrząkać – w powietrzu wisi dramat.

I nagle pan w gajerku, lat 30-40, wyciąga komóreczkę, odpala youtuba, włącza znaną od pokoleń bajkę o kreciku i wręcza zrozpaczonemu dwulatkowi. Dzieciak się uspokaja, matka odzyskuje przytomność umysłu. I dzieje się cud – wszyscy wokół zaczynają się uśmiechać i pytać, jak mogą kobiecie pomóc, czy ma dosyć miejsca, czy można coś dla niej zrobić. Matki Polki emerytowane chwalą zaradnego pana, mówią że jest bohaterem, a później zaczynają zagadywać młodą mamę i komplementować urodę dzieci.

Tylko tyle było trzeba! Jeden przebłysk geniuszu, jeden impuls odwagi i świat został uratowany. Życzliwosć zmienia wszystko. Jest dla Ciebie nadzieja, Warszawo!” – kończy opowieść kobieta.