Nie żyje generał Bieńkowicz, oficer AK, Żołnierz Wyklęty, bohater Wojska Polskiego

Na wieczną wartę odszedł generał Tadeusz Bieńkowicz, kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari V kl., KOOOP. Odznaczony: KW, ZKZ, Krzyżem Kampanii Wrześniowej, Krzyżem Więźnia Komunizmu z Mieczami, Odznaką Weterana, Honorową Odznaką Żołnierza AK. Okr. „Wiano” i „Nów”.

T. Bieńkowicz. Z chwilą wybuchu wojny ochotnik w frontowym baonie harcerzy (lotniczy punkt obserwacyjny). Od 1939 r. d-ca konspiracyjnej piątki w ramach organizacji harcerskiej (Lida). Zaprzysiężony pod pseud. „Rączy” na wiosnę 1943 r., prowadzi działalność dywersyjną u por. „Sybiraka”. Jeden z pierwszych 5 żołnierzy oddziału nr 314 – późniejszego II/77 pp. AK. Wykonawca wielu brawurowych akcji. W listopadzie 1943 r. śmiertelnie ranił d-cę Orstkommendantury w Koleśnikach przyczyniając się do jej poddania, 18 stycznia 1944 r. z-ca d-cy akcji na więzienie w Lidzie (typował ludzi do akcji i dowodził atakiem na wartownię (bez wystrzału)). Liczbę uwolnionych szacuje się na 69 do ponad 80 członków konspiracji. 30 stycznia 1944 r. z grupą szturmową rozbił atakiem od środka niemiecki garnizon w Horodnie. Przyboczny żołnierz kmdta „Krysi” wyznaczany do trudnych zadań, zawsze w pierwszej linii przy zdobywaniu: miasta Ejszyszek, stacji kolejowej Werenów, przy rozbijaniu graniczny Rzeszy i Ostlandu w Krakszlach.

4 lipca 1944 w Krupowie likwiduje z kolegą w walce spotkaniowej całą obsadę łazika (7 żołnierzy frontowych), mobilizują pluton i kolumnę transportową (3 pojazdy) i doganiają oddziały maszerujące na Wilno. Obejmuje dowództwo nad 3-cim plut. 7 komp. zapasowej. Nie złożył broni 17 lipca 1944 r. Pod okupacją sowiecką na przełomie lipca i sierpnia 1944 r. utworzył z zamiarem przebicia się do Warszawy 30-to osobowy oddział, został jednak przejęty przez kmdta „Krysię” „Mściciela” i wcielony do dziesięcioosobowej osłony d-cy Zgrupowania Północnego Okr. Nowogródzkiego AK „Grzyb”. Uczestniczył w akcjach odbić aresztowanych (Werenów), 22 sierpnia 1944 r pod Butrymańcami otworzył pierścień obławy uczestniczył też w udanej zasadzce na mjra Kanarczuka (wysokiego d-cę NKWD). Przeniesiony do lidzkiej konspiracji kolejowej bierze udział w operacji ewakuacyjnej. (Partyzantów ukrywano w zaplombowanych wagonach frontowych.) Po przedostaniu się przez kordon graniczny organizuje w Gdańsku schronienie dla emigrujących z Nowogródczyzny kolegów z oddziału (w jego domu przebywa jednorazowo nawet 14 osób). Z uwagi na zagrożenie ze strony UB wyjeżdża do Krakowa, rozpoczyna studia na Akademii Handlowej, należy do Polskiej Armii Podziemno-Bojowej. Aresztowany w 1950 r. poddawany przez siedem miesięcy torturom nie załamał się mimo to został skazany na dożywocie (prokurator żądał kary śmierci). Wyszedł z więzienia w roku 1956.

T. Bieńkowicz jest współzałożycielem Związku Więźniów Okresu Stalinowskiego, pełni funkcje: prezesa ZG Polskiego Związku Więźniów Komunizmu w Krakowie, sekretarza Małopolskiej Rady Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz Fundacji Muzeum Historii AK, prezesa oddziału Nowa Huta w Związku Inwalidów Wojennych Rzeczpospolitej Polskiej, jest członkiem: Rady Honorowej Okręgu Nowogródzkiego ŚZŻAK w Warszawie, Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari, Stowarzyszenia Ziemi Lidzkiej w Lidzie (Nowogródczyzna).

Kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari V kl., KOOOP. Odznaczony: KW, ZKZ, Krzyżem Kampanii Wrześniowej, Krzyżem Więźnia Komunizmu z Mieczami, Odznaką Weterana, Honorową Odznaką Żołnierza AK. Okr. „Wiano” i „Nów”.