Udawała, że jest śmiertelnie chora. Wyłudziła masę pieniędzy!

Ale… Takie zachowania i działania, które dyskutujemy (fałszowanie dokumentów, dorabianie teorii do faktów, afirmowanie nieistniejącymi chorobami, słowa o rzekomym umieraniu, a wszystko po to, żeby zdobyć – żeby nie powiedzieć – wyłudzić środki na prywatne konto) jest dla mnie jak plucie w twarz przede wszystkim tym wszystkim, którzy walczą z prawdziwymi chorobami, którzy jeśli proszą o pomoc finansową, to wskazują subkonto fundacji, a potem każdą złotówkę tłumaczą dokumentami księgowymi noszonymi niemal w zębach do organizacji. Wychodzą na głupków prosząc, płaszcząc się, tłumacząc i żebrając w oficjalnych apelach firmowanych organizacjami charytatywnymi powołanymi prawnie do tego, by gromadzić dla nich środki i stać na straży bezpieczeństwa tak środków, jak i darczyńców, którzy w zaufaniu dzielą się pieniędzmi, na które bardzo ciężko pracują.
To jawna drwina z tych wszystkich, którzy latami zmagają się z chorobami, które często kończą się dramatycznie. To kpina z rodzin Wojowników, których codzienność dominuje choroba, strach, ból, niemoc i bezradność wobec chwil, gdy dowiadują się, ze jedynym ratunkiem dla ich bliskich jest dobro innych ludzi.
To brak szacunku do tych, którzy w odruchu serca otwierają swoje portfele i tak często oddają ostatnie pieniądze na ratowanie czyjegoś zdrowia i życia.

Ela B. nie jest wyjątkiem, choć jej historia jest jedną z drastyczniejszych. Ale ta historia powinna też przemówić do tak wielu, którzy ludzką wrażliwość i empatię traktują wyłącznie jako źródło dochodu – wcześniej czy później sprawa się rypnie, a huk upadku półprawd, niedomówień i kłamstw rozniesie się szerokim echem. Kłamcy mają straszną robotę – muszą pamiętać wszystkie kłamstwa, które różnym ludziom opowiadają. Bo okłamani z równą zajadłością jak bronią dopóki wierzą, potrafią wyjawić wszystko, gdy się zorientują jak zostali wykorzystani.” – napisała Ewa Pląsek na Facebooku